George Orwell’s voorspelling uit 1949 ‘Big brother is watching you’ wordt meer en meer de realiteit. We leven inderdaad steeds meer in een gecontroleerde en repressieve maatschappij ten koste van onze burgerrechten en vrijheden.
Wat we doen, waar we zijn, wat we zoeken op internet, met wie we bellen, wat we intikken op onze PC, wat we kopen, wat we (niet) graag hebben… wees er maar zeker van dat haast al alles in databanken bewaard en gecontroleerd wordt… Overheid en bedrijven weten al heel veel over ons privéleven.
70 jaar na George, schrijft Yuval Noah Harari in zijn boek “21 lessen voor de 21e eeuw”: “Een geglobaliseerde wereld legt meer druk dan ooit op ons persoonlijke handelen en onze moraal. We zitten allemaal verstrikt in talloze allesomvattende spinnenwebben, die aan de ene kant onze bewegingsvrijheid inperken, maar tegelijk de kleinste individuele sparteling doorzenden naar verre bestemmingen.”
De surveillance maatschappij.
Zin in wat privacy? Vroeger was het eenvoudig, je sloot je gordijnen. Maar deze tijd is voorbij…. Overheden en bedrijven zien door gordijnen en beschikken over steeds meer en betere middelen om ons doen en laten te volgen….
We worden inderdaad constant bespied door alles en iedereen.
Satellieten, camera’s, microfoons, drones, spyware, noem maar op, ze zijn overal. Momenteel tellen we al zo’n 50.000 camera’s in ons landje, en dat zijn dan alleen nog maar de geregistreerde. Dus in werkelijkheid zal het een veelvoud zijn van dat aantal. Onbewust zijn we dus allemaal filmsterren geworden in de soap ‘Op straat’. Binnenkort ook in ‘Thuis’?
Verder is het ook uitkijken voor onze buren. Inderdaad, we verklikken elkaar steeds meer en meer bij de overheid, hiertoe actief aangespoord door de overheid zelf via bijvoorbeeld een anonieme kliklijn voor sociale fraude.
En overal laten we digitale sporen na. Via onze gsm’s, internet, sociale media, betaalkaarten, enzovoort. Onze smartphone en PC zijn surveillance-apparaten in vermomming geworden.
En last but not least, we openen zelf al te gretig onze gordijnen. Velen smijten hun eigen privéleven te grabbel in hun exhibitionistische, narcistische neiging alles te willen ‘delen’…
Hoe meer we tonen en ‘liken’, hoe meer overheden en bedrijven het ‘liken’….
Data, de nieuwe olie!
Onze gegevens zijn handelswaar geworden. Vandaar dat sommigen beweren dat data de nieuwe olie zijn! Er bestaat immers een miljarden handeltje in verkoop en uitwisseling van onze persoonlijke gegevens. En deze jacht en handel vindt plaats onder de oppervlakte, buiten ons zicht om.
Technologisch gezien is het een klein kunstje om al die gegevens samen te brengen. We kunnen al een volledig beeld maken van ons lichaam en zelfs onze genoomkaart uitprinten. Straks ook van onze hele levenswandel? In hoeverre zullen deze gegevens gebruikt worden om onze emoties en wil te manipuleren?
Willen we wel in zo’n ontmenselijkte wereld leven?
Waarom deze evolutie?
Omdat de technologie beschikbaar is en omdat overheden en bedrijven hiervan maar al te graag gebruik maken om ons te controleren en te dresseren.
Onder het mom van ‘meer veiligheid’ is er de ijver van de overheden om ons te bespioneren. Wat vooral wijst op een gebrek aan vertrouwen van de politiek in het gezond verstand en verantwoordelijkheidszin van de burger, zoals eerder reeds geschreven. En op een gebrek aan visionaire leiders. Echte leiders geven leiding, zonder geboden, verboden en verwijten! Leiders beschouwen de andere niet als een ‘verdachte’ en weten dat angst en wantrouwen geen goede raadgevers zijn!
En bedrijven doen het om ons economisch te conditioneren: aanzetten tot meer consumptie. Bedrijven proberen ons te hacken. Onze gedragsgegevens zijn goud voor hen. Hoe beter ze ons kennen, hoe makkelijker ze ons kunnen manipuleren en aanzetten tot het aanschaffen van het onnodige.
Lopen we straks allen als zombies rond. Als zwijgzame en volgzame, nijvere consumenten?
‘Dura lex sed lex’, maar niet voor iedereen.
Ook in haar controlerende taak maakt de overheid een onderscheid tussen het ‘gewone volk’ en de ‘upper classes’. Zo wordt sociaal profitariaat steeds harder aangepakt, fiscale criminaliteit steeds lakser!
Of wat te denken van het feit dat onze verheven politici geen schending van de privacy zien in een ID-kaart met verplichte vingerafdruk, maar wel in een vermogenskadaster. Kan het nog duidelijker?
Een nachtelijke wandeling in een betere wijk om wat na te denken over een betere wereld is verdacht, het feit dat velen van de inwoners van deze wijken haast geen belastingen betalen is blijkbaar minder verdacht. Waarom?
Bekeken worden of niet, een wereld van verschil.
Een surveillance maatschappij die door de gordijnen kijkt, tast je persoonlijkheid, integriteit en vrijheid aan.
Verder vreet het aan fundamentele waarden zoals non-discriminatie, het vermoeden van onschuld, solidariteit, autonomie en de democratie zelf.
We weten allen dat slechts heel weinigen hun eigen kunnen zijn met ogen op hun gericht. En dat heeft echt niets te maken met de café-praat van iets te verbergen hebben of niet.
Soms maakt ik de analogie met scheten laten. Iedere gezonde mens laat gemiddeld 10 à 20 windjes per dag. Nodig om de lucht uit je darmen te verwijderen. Als je alleen bent, en je laat een scheet voelt dit aan als een bevrijding. Hoe anders is het als je bijvoorbeeld met anderen bent… Dan voel je je ongemakkelijk, ondanks er dus helemaal niets mis mee is.
Bevrijd of ongemakkelijk, een geur van verschil.
#Free markets #Freedom #Good governance #Happiness #Human rights #Leadership #Privacy #Social media #Beyourself
In haar boek ‘The top 5 regrets of the dying’ beschrijft Bronnie Ware waarover mensen zoal spijt hebben op hun sterfbed. Met stip op nummer één: ‘ik wenste dat ik mijn éigen leven geleefd had in plaats van het leven dat anderen van mij verwachtten!’
Ondanks we nooit in een veiligere wereld geleefd hebben dan nu, gaan we toch gebukt onder een extremistische veiligheidsobsessie. President Obama waarschuwde ons nochtans ooit met deze oude wijsheid: “wie vrijheid offert om veiligheid te creëren, neemt het risico beide te verliezen“. Op hoeveel gebieden wordt er vandaag al niet binnen gedrongen in ons privéleven?