Sociale huisvesting, een typisch voorbeeld van ‘wat we zelf doen, doen we slechter’.
In onze grondwet (art 23) staat dat ‘iedereen recht heeft op een menswaardig leven. Dit recht omvat o.a. het recht op een behoorlijke huisvesting’.
‘Een degelijke huisvesting is essentieel ‘ schrijft de Franse socioloog Nicolas Chambon ‘voor zowel fysieke en mentale gezondheid. En het heeft veel impact op de economie en het milieu.’
Rechten, wetten en wetenschap, mooi op papier, maar in de realiteit een ramp, zeker in de zelfverklaarde Belgische sterregio.
‘Met minister Diependaele zit de sector van de sociale woningen in een diep dal’ las ik ergens. Opgelet dit is meer dan een woordspeling, dit is inderdaad de trieste realiteit.
In plaats van meer sociale woningen te bouwen, maakt hij het de meest kwetsbaren alsmaar moeilijker om een sociale woning te (blijven) hebben! Pure minachting en discriminatie van de mensen die het moeilijk hebben.
Sociale huisvesting, de feiten.
In Vlaanderen zitten zowat 250.000 huishoudens in het grijze wooncircuit of worden geconfronteerd met dakloosheid.
Er heerst krapte aan betaalbare, energiezuinige nestjes op de private huurmarkt.
En intussen weigert de Vlaamse regering het grote tekort aan sociale huisvesting aan te pakken. De wachtlijst voor een sociale woning is gigantisch lang: haast 200.000 huishoudens wachten al en zullen nog lang moeten wachten. En de lijst blijft maar groeien. Een echte schande voor een ontwikkeld land dat het recht op wonen nochtans in zijn grondwet heeft staan!!!!
Deze lange wachtlijsten zijn een gevolg van politieke Vlaamse onwil. Daar kunnen we de PS of Europa niet de schuld van geven.
Zo lappen vele lokale besturen de minimale verplichting van sociale woningen onbestraft aan hun laars. En tegelijkertijd worden vooruitziende gemeenten, zoals bijvoorbeeld Genk, die het wel goed doen beperkt tot maximaal 15% sociale woningen!
En het bevoegd ministerke Diependaele (N-VA) doet niets. Hij krijgt zijn budget voor sociale woningbouw niet op. Erger, in plaats van aan openbare woonmaatschappijen, spendeert hij het liever aan private projectontwikkelaars voor de bouw van geconventioneerde huurwoningen die privaat verhuurd worden tegen een verminderde huurprijs. Een puur neoliberale logica: alles voor de economische belangen en een paar kruimeltjes voor de kwetsbaren. En dat terwijl de nood aan nieuwe en gerenoveerde sociale woningen alleen maar groter is geworden.
Maar ja wat kun je van een ministerke verwachten die onlangs in de Humo nog leuk toeterde ‘Laten we nu eens stoppen met alleen te focussen op de 20 procent armsten.’ Waarom heeft hij dit ministerschap dan aanvaard?
Afbreken i.p.v. te bouwen!
Diependaele wil geen huizen bouwen voor de armsten. Hij verkiest deze kwetsbare mensen met de zweep uit hun huisjes te verdrijven wegens ‘sociale fraude’ en alzo een paar plaatsjes vrij te maken. Zo ging hij er onlangs prat op al 332 huurders te hebben betrapt op fraude. Nu wil hij zelf als een echte voyeur het goede gebruik van hun slaapkamers controleren! Amaai, de honderden duizenden wachtenden zullen daar veel mee vooruitgekomen zijn.
Maar ja, polariseren, stigmatiseren, uitsluiten en afbreken zijn de ordewoorden van zijn partij, de Vlaams nationale Afbrekers.
Met zijn hardnekkigheid en ijver voor fraudebestrijding zou ik hem minister van financiën maken, het overheidstekort zou als sneeuw voor de zon wegsmelten….
Verder wil hij de alsmaar groeiende wachtrijen een beetje temperen door mensen uit te sluiten en te pesten. Zo moeten kandidaten voor een sociale woning steeds aan meer en strengere voorwaarden voldoen. Wat hebben een verplichte inschrijving bij de VDAB, taalvereisten of een lokale binding in godsnaam te maken met het grondwettelijk recht om een dak boven het hoofd te hebben? Begrijp je nu waarom onze afbrekertjes ook het Grondwettelijk Hof aan banden willen leggen?
Vlaams beleid is asociaal.
Het falend woonbeleid is een zoveelste voorbeeld van een doorgaans heel asociaal beleid in Vlaanderen. Klimaat, onderwijs, zorg, kinderopvang, openbaar vervoer, enz. zijn ook evenveel voorbeelden van falend beleid. Inderdaad, wat we zelf doen, doen we dus doorgaans slechter.
Zoals elders in de wereld, voert het rechts conservatisme in Vlaanderen, met de stem van de onderklassen, een beleid voor de portefeuille van de bovenste klassen.
Miljoenen subsidies voor verlieslatende regionale luchthavens, miljarden subsidies voor dienstencheques, extra laadpalen en minder bushaltes, enz.. Maar de meest kwetsbare mensen worden aan hun lot overgelaten.
Ook de fraudebestrijding leidt aan dit euvel: het kleine grut wordt met alle middelen opgejaagd, de grote belastingfraudeurs blijven buiten schot. Hier voert men een ‘penny wise, pound foolish’ beleid zoals de Engelsen het plastisch omschrijven. Een vergrootglas op kleine zaken/problemen, een blinddoek voor de grote!
Vlaanderen zorgt voor hen die het goed hebben.
Vlaanderen rolt rode lopers uit voor hen die het goed hebben en hanteert de zweep voor hen die niet mee kunnen of willen zoals werklozen, vreemdelingen, anderstaligen, armen, enz.. Deze kwetsbaren worden geminacht en meer en meer aan hun lot overgelaten. Net zoals in de middeleeuwen herleeft de gedachte dat het allemaal ‘hun eigen fout’ is en dat ze dus hun plan maar moeten trekken.
Zelfredzaamheid noemen de profeten van de centocratie dit. Ik noem het falend beleid met een neoliberaal sausje van domheid, rauw egoïsme en beschavingsbarbarij. Een polariserend wanbeleid.
#Belgium #Good governance #Poverty #Social security #Taxes
Volgend artikel op 14/04/2023:
Willen we gelukkig zijn?
