In een van mijn vorige artikels had ik het over de ijver van ‘de politiek’ om ons te controleren en te dresseren. Omdat ze geen vertrouwen hebben in de burger. En nog veel belangrijker, omdat er geen leiders meer zijn die kunnen leiden zonder verwijten. Staatsmannen met de nodige visionaire en empathische talenten. Vrij van ideologische oogkleppen. Die de bevolking kunnen verenigen en enthousiasmeren voor een betere wereld, weg van het ijle altijd-maar-meer naar het wijzere altijd-maar-beter voor iedereen! Waar zijn ze?
Ter illustratie van het belabberde niveau van de politiek in ons landje, een waargebeurd verhaal.
Daar ik een hekel heb aan reclamepulp versier ik mijn brievenbus in de verkiezingsperiode altijd met de boodschap ‘geen verkiezingsdrukwerk aub’. Zo ook in 2014. En net zoals de vorige keren was er één partij die mijn wens straal negeerde. Trouwens, ook in 2019 gebeurde dit weer.
Gezien het herhaald gebrek aan respect, besloot ik de partij mijn ongenoegen schriftelijk mee te delen. Om welke partij het gaat, doet er niet toe. Om het even welke partij die mijn brievenbus menigmaal bevuilt tegen mijn wil in, kan dergelijk briefje verwachten.
In deze brief vroeg ik de partij waarom ze mijn wil niet respecteerde en schreef ik verder: ‘Pech voor u. Want ik heb me voorgenomen voor geen enkele partij te stemmen die niet kan lezen of die geen zier geeft om mijn wens om geen verkiezingsdrukwerk te krijgen.’
Tot mijn verbazing kreeg ik een antwoord op mijn brief, uiteraard verstuurd op kosten van een van onze parlementen, of ‘port betaald door bestemmeling’ dus. Was de partij bedwelmd door een pre-electorale heroïek van ‘ik zal dat mannetje eens een lesje leren’?
Nu wordt het grappig. Voor een goed begrip volgt nu een drieluik(1,2,3). Met per luik:
A eerst de visie van de partij zoals weergegeven in haar brief;
B mijn eerste interpretatie en reacties op hun woorden en
C mijn schriftelijke repliek.
1 ‘Burger, kus mijn kloten’.
A ‘Als politicus is het mijn plicht burgers te informeren. Uw wens om geen verkiezingsdrukwerk te ontvangen dient te worden gerespecteerd, dat is correct. Echter, als gemeenteraadslid heb ik ervoor gekozen me te beperken tot een brief gericht aan alle inwoners, vergezeld van één kleine persoonlijke folder. Ik ben ook úw gemeenteraadslid, en dat is net de reden dat we in de ganse gemeente de bewuste stickers hebben genegeerd.
B Wat de partij eigenlijk wil zeggen is: ‘Beste burger, kus mijn kloten. Ik doe wat ik wil, en jij kunt de pot op!’ Wat ik daarvan denk: man, als gemeenteraadslid zou je zeker mijn wens moeten respecteren! En wat uw plicht betreft, die is in de eerste plaats goed besturen, en dus zeker niet preken voor de eigen parochie!
C Mijn antwoord: ‘In plaats van enig excuus voor het straal negeren van mijn uitdrukkelijke wens om geen verkiezingsdrukwerk te krijgen (uw partij was trouwens de enige die dit niet gerespecteerd heeft!), geeft u me een volledige uitleg waarom u meent dat u met mijn mening geen rekening moet houden. Dit gebrek aan respect voor iemand anders zijn mening verontrust me. Het getuigt ook van een zekere arrogantie.’
2 ‘Burger, ge zijt ne stomme kloot!’
A ‘Mensen die een sticker op hun brievenbus plakken met “Alles wat ik moet weten lees ik al in De Morgen” kregen van mij met plezier propagandamateriaal, niet dat het mij iets zal opleveren, maar louter als statement omdat ik vind dat die sticker getuigt van een zekere arrogantie zoals we die wel vaker vinden in de linkse politiek correcte middens en “paarse” vooringenomen kranten zoals De Morgen.’
B ‘Beste burger, u leest De Morgen, u bent dus een stomme kloot, die heropgevoed moet worden!’ Hoe zou die man reageren als ik het ‘t pallieterke’ las? Wat een vooringenomen denkwijze!
C Mijn repliek: ‘ En getuigt het niet van vooringenomenheid en van een zekere arrogantie te schrijven dat u “met plezier propagandamateriaal geeft” aan lui uit “linkse politiek correcte middens” en aan mensen die volgens u “paarse vooringenomen kranten als De Morgen” lezen? (ter info, ik lees dagelijks De Morgen, De Standaard en Le Soir). Wat is de volgende stap? Dat u die mensen gaat heropvoeden? Verontrustend!’
3 ‘Burger, ge zijt lomp.’
A ‘Tot slot maak ik me enkel nog de bedenking dat het eerlijk gezegd bedroevend is dat u hiervan uw stemkeuze laat afhangen. Niet echt een bewuste politieke motivatie om te gaan stemmen, lijkt me.’
B ‘Beste burger, u bent wel heel lomp!’ En ik denk: wat een minachting. Wanneer luisteren die mensen nu eens naar de burger? Wanneer durven die gewoon eens in dialoog gaan? De arrogantie van de macht in actie! Verontrustend.
C Vandaar mijn repliek: ‘En wat mijn stemkeuze betreft: wees gerust, die laat ik niet enkel afhangen van zulke feiten, maar wel van waarden zoals eerbied, respect, nederigheid, openheid van geest, rechtvaardigheid, solidariteit, enzovoort.
Bovendien ben ik er fundamenteel van overtuigd dat rijkdom, zowel materiële als geestelijke, eerder voortvloeit uit het overstijgen en verenigen van verschillen dan uit het zich terugtrekken in het eigen grote gelijk van “wij zijn de besten”. Inteelt leidt altijd tot armoede.
Weet u, ik vond het boeiend en leuk met u van mening te kunnen verschillen. Het leerde me George Orwells boek 1984 beter te snappen. Dank. Mag ik u uitnodigen om samen een pint te gaan pakken?’
Nadien bleef het stil aan de kant van de partij.
Hoe wereldvreemd kun je zijn?
Dit was mijn eerste gedachte na het lezen van de brief van deze loyale handelaar in nietigheid.
Nietigheid die zich toont in het totalitaire, polariserende en indoctrinerende van de huidige politieke verkavelaars. Als politici je zo minachtend behandelen, hoe kun je dan nog vertrouwen hebben in hen? Dag na dag groeit mijn overtuiging dat particratie voorbij gestreefd is. Dit systeem mist elke band met de realiteit. Het beperkt ons te zeer tot domme consumenten!
Tags: #Freedom #Political parties #Fraternity
belastingminimalisatie….is vermoeiend en afstompend.
In haar boek ‘The top 5 regrets of the dying’ beschrijft Bronnie Ware waarover mensen zoal spijt hebben op hun sterfbed. Met stip op nummer één: ‘ik wenste dat ik mijn éigen leven geleefd had in plaats van het leven dat anderen van mij verwachtten!’
Ondanks we nooit in een veiligere wereld geleefd hebben dan nu, gaan we toch gebukt onder een extremistische veiligheidsobsessie. President Obama waarschuwde ons nochtans ooit met deze oude wijsheid: “wie vrijheid offert om veiligheid te creëren, neemt het risico beide te verliezen“. Op hoeveel gebieden wordt er vandaag al niet binnen gedrongen in ons privéleven?
oed geïnformeerde) mensen aan te trekken. Met korte nietszeggende, ongenuanceerde wij-zij oneliners zoals ‘Make America great again’ of ‘Eigen volk eerst.’ Een van onze bekendste politieke twitteraars twitterde eens eerlijk ‘Mensen stemmen voor 80 procent emotioneel en voor 20 procent rationeel’, en buit dit heel handig uit zonder gêne. ‘Ik twitter, dus ik ben een goede politicus’ lijkt het devies vandaag!
van veel uitroeptekens en weinig vragen. Met deze media kregen gewiekste populisten een gedroomd instrument om hun simplistische boodschappen rap en weid te verspreiden. Gewetenloos slaan ze munt (stemmen) uit de domheid/onwetendheid van de gemiddelde kiezer door hem te overstelpen met oneliners waarvan de enige eigenschap is dat ze goed klinken. Waar of onwaar, dat heeft geen belang. Het is niet voor niets dat de rechtse partijen heel wat geld pompen in deze media om er hun propaganda te verspreiden.